Электронлă вулавăш

М.Я.Сироткин профессора асăнса

Сыватăшрах сывпуллашма тӳр килчĕ.

Лутра мучи, тăп-тăпăлкка чăваш

Мана епле хаваслăн кĕтсе илчĕ —

Тытса пĕр тăчĕ, утрĕ те кăшт-кашт,

Вара ĕç-пуç çинчен ыйтса тĕпчерĕ:

Мĕн-мĕн шутланă, мĕн ĕçлемелле?

Ăс виçейми асланнăччĕ тĕнчемĕр,

Таçта çитме васкассăм килмелле!

Пире чармарĕ пульница таврашĕ,

Шутларĕç пулĕ сывалать тесе...

Ватти, хăйне кăшт самайрах туйса-ши,

Калаçрĕ пит хĕрӳллĕн тимлесе.

— Яш чухсенче, — каларĕ, хамăр шелсĕр,

Каярахпа, хай, вăхăт каçармасть,

Кунçул никамăн та килмест виçесĕр,

Яшши картмасть ăна, ватти — манмасть...

Хастарччĕ шухăш, анлăччĕ тĕнчемĕр,

Эп туй ачи пек, вăл — туйпуç хăта...

Асрах-ха сăмахху, аслă пиччемĕр:

Сывлăха мар — упратăп вăхăта!

1972, чӳк, 8.